Zabranjena i uništavana knjiga o istoriji Srba "prije dolaska na Balkan"

U Sloveniji 2006 godine izašla je knjiga sa naslovom "Hrvati u svetlu istorijske istine" koju je političar Zmago Jelinčič Plemeniti preveo i dodao svoj komentar. Za autora knjige smatra se Veliša Raičević; psevdonomin "psunjski". G. Jelinčič na početku piše: "Knjiga je sigurno nastajala dosta dugo, a odštampana je bila u Beogradu marta 1944., nešto pre oslobođenja grada. Gestapo, tajna policija nemačkoga rajha je, izvesno zbog izdaje, upala u štampariju u kojoj je bila knjiga štampana, i zaplenila skoro celokupan tiraž. Nemci nisu želeli da se otkrije istina o istoriji Srba i lažLjivosti Hrvata u njihovom falsifikovanju istorije. Na kraju krajeva, Hrvatska je bila saveznica, a Srbija samo okupirana i sa privremenom vladom. Odmah po oslobođenju preostale primerke je tražila i zaplenila jugoslovenska tajna policija, a štampara Antuna Rota su krajem 1944. godine proglasili za okupatorskog saučesnika i ubili ga na nepoznatom mestu. Za Psunjskog se nije znalo ko je, pa je mogao da se izvuče. Većinu primeraka knjige su pronašli, a njihovi vlasnici su, po običaju, završili na Golom otoku. Zvanična institucija, Narodna biblioteka Srbije prvi primerak knjige dobila je tek 1981. godine, posle smrti Josipa Broza - Tita. Primerak u svom arhivu ima još i Srpska pravoslavna crkva, a nekoliko primeraka imaju nekadašnji autorovi prijateLji, koji vešto prikrivaju svoj originalni primerak, jer knjiga nije pisana niz dlaku ni današnje srpske vlasti".

U knjizi su opisani stravični zločini nad Srbima, ali što je najinteresantnije nalazi se na strani 13-19; to je poglavlje koje opisuje istoriju Srba pre takozvanog preseljavanja Srba na balkansko poluostrvo. U nastavku teksta nalazi se to poglavlje:


"O STARINI SRPSKOGA IMENA

Zbog odomaćenog pravila, da o srpskoj istorijskoj znanosti mogu pisati samo oni kojima je to izvor prihoda za život, zanemaren je priličan broj pismenih Srba, koji su, za razliku od onih prvih, iz čistog patriotizma i Ljubavi prema svome narodu posvećivali svoj život istraživanju srpske i slavenske prošlosti, ne rukovodeći se smerom posmatranim kroz prizmu dinara, već čistim slavenstvom i srbizmom.
Međutim, svaki onaj koji po svome zanimanju nije bio vezan za katedru istorije, označen je ili kao neznalica, ili je u najboLjem slučaju posmatran sa gledišta istorijskog amaterstva. Na istorijsku se nauku, dakle, gledalo sa staleškog stanovišta. A kako je država slabo ili nikako učestvovala u stvaranju istorijske nauke, već je ova bila prepuštena privatnoj inicijativi, to je stalež iz sasvim razumLjivih razloga zazirao od kritike, koja bi možda dovela u pitanje mogućnost prodaje napisanog dela ili ugrozila egzistenciju i izvore za život. Zbog toga nisu ni načinjena mnogobrojna poLja rada koja, da su obrađena, bacila bi pravo svetlo na srpsku istorijsku prošlost i doprinela srpskom narodnom osveženju.
Koliko god je istorijski problem posmatran kod Srba sa staleškog stanovišta i time sputavan u svome progresu, toliko je hrvatska propagandna istorija imala uticaja na srpsku istorijsku nauku, koja se u interesu tobožnjeg bratstva uginjala i prećutno dozvoLjavala i takva prisvajanja srpskog istorijskog bogatstva, kakva se ni po koju cenu nisu smela prepustiti hrvatskoj pohlepnosti.
Nalazeći se iza neprijatnih iskustava i saznanja o svemu ovome, nameću nam se sama po sebi pitanja:
Da li smo smeli za Ljubav „suvremene hrvatske povijesti” i nekolicine nakrivo nasađenih srpskih „učenjaka”, kojima je hrvatski uticaj ograničio istorijski vidik i ukolosečio ih u određenom pravcu, ubrajati mnoge domaće i strane pisce u istorijske neznalice.
Među mnogima, treba li i cara sviju Rusa, Petra Velikog, ubrojati među nepoznavaoce što u manifestu (štampanom na strani 23 - 25 Orfelinijeve istorije o Petru Velikom, izdatom 3. marta 1711. godine) sokoli Srbe da dignu ustanak protivu Turaka, pa im preporučuje da se ugledaju na svoje daleke pretke, među kojima i na Aleksandra Velikog Makedonskog. Možemo li opet samo zato da ne bismo pogodili hrvatsku osetLjivost, pokriti oči pred onim majestatom u češkom državnom arhivu, kojim Aleksandar Veliki o srpskom narodu kaže: „Velikomoćnom, najčuvenijem, najznamenitijem i najmnogobrojnijem narodu našem Srpskom”. Ili, treba li pristati na pogrešan prevod ovoga majestata, gde je češki prevodilic tek negde pre kojih stotinu godina umesto „naroda srpskog” stavio „naroda slavenskog”, iako se za vreme Aleksandra Velikog nije znalo ni za kakve Slavene, pošto se takvo ime pojavLjuje tek u VI. ili VII. stoleću.
Da je hrvatski pesnik Ivan Gundulić u doba ustaško-hrvatske podivLjalosti nekim slučajem bio živ, on bi za onaj stih: „Od Lesandra SerbLjanina, vrh svjeh cara, cara slavnog”, ili platio životom, ili bi se u najsrećnijem slučaju našao u položaju pitomca beogradskog Komesarijata za izbeglice. Treba li reći hrvatskom istoričaru Franji Račkom da nije govorio istinu kada je napisao: „Pod ovim imenom (Srba) poznavahu Slavene Grci i Rimljani negđe od VII. vijeka prije Isusa”. (Povijest Slavena” str. 6). Može li se, dakle, onoj grupi Ljudi srpskog istorijskog staleža, koji su sebi prisvojili monopol istorijske nauke i, tobože u interesu nečega većeg, prećutali ova dragocena vrela za stvaranje osnovnih podataka o srpskoj prošlosti izraziti zahvalnost, ili ih treba žive ili mrtve žigosati, a njihova „sočinenija” u srpskom i slavenskom interesu spaliti i na taj način likvidirati jednu epohu, koja bi se mogla nazvati epohom istorijskih zabluda.
Prevrćući po istorijskoj građi, naišao sam na ispravan sud jednog među onim časnim izuzecima, profesora dr. Vase Glušca, o mnogoj srpskoj učenoj gospodi iz redova istoričara. Govoreći o zvaničnoj istorijskoj nauci, koju je Austrougarska uperila na to da dokaže, kako bosanski muslimani nemaju ničega zajedničkog sa Srbima, jer da su Srbi doseLjenici, a muslimani da potiču od bosanskih bogumila, kako bi na taj način bosanske muslimane pridobila za austro-mađarsku i hrvatsku ideju, dr. Glušac zamera onima koji su se poveli za takvim istorijskim fabrikacijama i kaže: „Tu zvaničnu nauku, koju je austrougarska uprava upotrebLjavala za svoje političke svrhe, zastupali su u većini slučajeva Hrvati. Pišući i šireći takva kriva mišLjenja postigli su toliko, da danas ima mnogo Ljudi, koji u te tvrdnje veruju, jer su tako čitali u naučnim knjigama i tako učili u školi”. Ovo zapažanje dr. Glušca sasvim je na svome mestu. Većina srpskih učenih Ljudi, sem časnih izuzetaka, zadojeni su naročito skrojenom istorijskom naukom, koju su Hrvati namenili „za eksport”. Predratne i posleratne prilike pogodovale su da se ovako naduvena hrvatska istorija kroji i održava. Jer, za vreme ugarsko-hrvatskog takozvanog kraLjevstva, Hrvati su mogli da svojoj istorijskoj mašti bez ikakve kontrole dadu pun šovinistički zamah. A za vreme Jugoslavije su zbog srpske pocepanosti i hronične političke krize, koju su Hrvati neprestano podržavali, mogli kako su hteli uticati na nastavni program svih škola u zemLji, pa tako i na održavanju mnogih istorijskih zabluda, koje su nas blagodareći izvesnom broju nakrivo nasađenih srpskih „učenjaka”, odnosno plagijatora hrvatske iskrivLjenosti najzad skupo stale.
U vreme kada sam radio na prikupLjanju podataka za ovu knjigu, razgovarao sam sa jednim etnologom, profesorom univerziteta, koji je, uzgred budi rečeno, osnovna znanja iz istorije dobio iz hrvatskog nastavnog programa. Dodirujući se crnogorskih Srba, ovaj učeni istoričar reče: „A šta ćemo reći naprimer za jednoga Crnogorca iz plemena Kuča, koji se kao predsednik carigradskih nosača priznavao Hrvatom?” Jedan drugi profesor, koji je video rukopise za ovu knjigu pronašao je da na nekoliko mesta nisam stavio zapete. Eto u kakvim su se sitnicama gubili naši učeni Ljudi. Zar nekoliko zapeta mogu imati uticaja na sadržinu nekoga dela. Ili, može li onaj crnogorski Kuč, koji se radije priznavao Hrvatom nego što bi crnogorsko čojstvo stavio u službu carigradskog amalstva, ili ko zna iz kojih oportunističkih razloga, postati merilo za ceo srpski narod u Crnoj Gori? Pod tim uglom može se posmatrati rad mnogobrojnih srpskih učenih Ljudi, za koje nije toliko važno šta kažu mnogi strani istoričari o srpskom imenu i etnološkim pojedinostima u srpskom istorijskom prostoru, koliko je važna izjava jednog carigradskog amalina.
Jednom drugom prilikom raspravLjao sam sa jednim našim univerzitetskim profesorom o onom Herodotovom zapisu, gde se u glavi V. na strani 33 kaže: „Srbi su posle Indijaca najveći narod na zemaLjskom šaru”. Profesor je slegao ramenima, razvukao rezignirano lice i „stručno objasnio”, da to nije naučno dokazano. Kao da treba neka naročita stručnost, ili da se sada, posle više od dve hiLjade godina ime Srba treba drugačije tumačiti nego što u stvari jeste. Zato, dakle, što su se Hrvati preko svoje istorijske propagande i njihovog uticaja na službeni Beograd potrudili, da se malo ko upusti u naučno ispitivanje Herodotovih i drugih zapisa iz vremena od nekoliko vekova pre Hrista, prinešeni su ovi rukopisi kao žrtva Bogu zaborava.
Ako je tačno, da se najranije ime Hrvata spomiLje Trpimrovom poveLjom iz 852. godine, hajde da vidimo šta je srpstvo pre ovih „sjajnih” hrvatskih istorijskih stranica od svoje prošlosti imalo.
Kad bih ja kazao o starini srpskoga naroda i imena ovo što daLje sleduje, srpska učena gospoda iz redova istoričara digli bi na mene paklenu galamu. Međutim, na 14. strani „Bizantijske istorije” vizantijski pisac Laonik Halkonaondilas kaže, da su Srbi najstariji narod na svetu, a u Minhenskoj knjižnici čuvaju se i sada zemLjopisni zapisnici iz IX. veka, gde se između ostaloga kaže: „Srbi su tako veliko carstvo da su iz njih proizašli svi slavenski narodi”. I nemački pisac Cerning u knjizi „Etnografija” (1855.) tvrdi da su Srbi matično ime svih Slavena. Istog je mišLjenja i Fortunat Durih, koji se priklanja Delimirovoj češkoj kronici i zapisima Prokopija ćesarejca o tome, da su Srbi kao narod sa svima obeležjima državne organizacije egzistirali i u doba Hristovo. Nemački istoričar Šlecer dokumentovao je 1802. godine raspravu o imenu Srba, negirajući Prokopijevo iskvareno „Spori”, i najzad zakLjučio, da su se Anti i Slaveni nekada zvali zajedničkim imenom Srba.
Bilo bi intersantno intervjuisati kojega od naših istorijskih monopolaca, u kakvom odnosu stoji ona konstatacija na strani 160 - 175 „Istorije o narodima srednje Azije”, gde se govori da je kineski pogranični poglavica Hja Juj molio od svoga cara pomoć protivu Srba, dok su živeli u svojoj pradomovini Indokini i da je car obrazlažući Jujev predlog pred svojim velikodostojnicima rekao: „Od kako su Huni pobegli, osiliše se Srbi i zavladaše njihovim zemLjama. Oni imaju preko 100.000 vojnika, daleko su čuveni svuda sa svoje telesne sile, a napreduju i u prosveti. U njih su konji brži, a oružje oštrije. Srpska su plemena još silnija i mnogobrojnija nego što su pre bila i već su dve godine, kako ne možemo da izmislimo način, kojim bismo im doskočili”.
Ne bi bilo bez interesa čuti „stručno” mišLjenje kojeg od onih nakrivo nasađenih istoričara, šta misli o zajedničkim rečima, koje u svome jeziku i danas Persijanci izgoviraju i to: zima, žena, misao, zora, med, noć, dva, tri, četiri itd. Još više bi nas interesovalo stručno mišLjenje o tome, postoji li kakva uzročna veza između imena reka i mesta u indokineskom prostoru i srpskih zemaLja kao na primer: Srb, SrbaLj, Kotar, Kotor, Gora, Drava, Timok, Morava, Srab, DaLj, Dub, Ravna Gora, Runić, Borje, Mokran, Sivonje, Bara, Borač, Zagore, Drvar, Kop, Mlava, Serba; Mala Bara, KoviLje, Žitomir itd. Ima li ko od naših istorijskih monopolaca šta da primeti u vezi sa ovim zajedničkim rečima u indokineskom jeziku i mestima u tome prostoru, na predavanje poznatog srpskog mislioca episkopa žičkog Nikolaja održanog 9. marta 1941. godine na Kolarčevom univerzitetu, kada je, dotičući se nedavnog boravka indijskog pesnika i pisca Rabindranta Tagorea u Beogradu rekao:
„Pre nekoliko godina, sa ovog istog mesta govorio je Beograđanima naš rođak iz Indije, poznati peznik i mislilac Rabindrat Tagore. Rekoh vam da nam je rođak zato, što su naši preci u davnoj davnini živeli u neposrednom susetstvu Indije, odakle su poneli mnoga verovanja, stremLjenja, poslovice i mnoge sankritske reči. Kad moderni istoričari tvrde da smo se doselili sa Karpata, oni doduše pravo govore ali samo utoliko, ukoliko misle na našu poslednju polaznu stanicu. Inače, oni greše, kao što greši svako ko bi rekao, da je putnik iz Soluna doputovao u Beograd iz Topčidera”.
Ove reči još jednom opravdavaju one prekore upućene mnogim srpskim istoričarima da su se oglušili o dužnost istraživanja stare srpske prošlosti, rekao bi čovek kao po žeLji drugih naroda, koji su želeli i nastojali, da ta bogata prošlost ne pripadne Srbima. Ovde spada i onaj opravdani prekor izražen u Lazićevim odlomcima (1894.) gde se kaže: „Srpsko učeno društvo u Beogradu ne može se bijediti nekim prećeranim srboLjubstvom, jer je ono, Bog da ga prosti, dosta gluposti počinilo na štetu srpstva, a u korist braće Hrvata”.
Proučavajući rimskog pisca Plinija, dr. Tomo Maretić bi sigurno likovao da je naišao na ime Slavena, a pogotovo Hrvata. Međutim, on u zapaženom svome delu „Slaveni u davnini” rezignirano zakLjučuje: „Ne znaju ništa za slavensko ime”. Međutim, taj rimLjanin Plinije, koji živLjaše u doba Hristovo, ispisuje nekoliko imena manje-više tamnijeh, ali na našu veliku radost jedno je među njima ie samo posve jasno, nego i očevidno slavensko, a to su Srbi ili kako ih Plinije piše Serbi”.
Kad to ne bi bilo tako, kakvog bi interesa imao češki istorik Josip Dobrovski, da u svom delu „Jahrbuh der Lister”, XXXVII (Beč 1827.) kaže, da su se svi Slaveni u staro doba zvali Srbima. Šta je najzad rukovodilo Maretića, rođenog Hrvata, da u knjizi „Slaveni u davnini” na strani 54 još jednom potvrdi: „Mi smo već rekli, da se srpsko ime nalazi kod starih pisaca, kao što su Plinije i Ptolomej”. Ili, ko je mogao naterati prvog hrvatskog istoričara Pavla Vitezovića da na strani 28 svoje „Kronike ali ti spomena svega sveta vekov “ napiše kako su Srbi, posle nesrećno vođenog rata 35 godina pre Hrista u Makedoniji, bili pobeđeni od RimLjana i morali prebeći preko Save i Dunava, pa se naseliti u Vojvodinu i Slavoniju.
Kad bi Franjo Rački pisao svoju „Povijest Slavena” u doba Jugoslavije i na strani 35 o Srbima u doba Hristovo rekao, kako su imali čak porotne sudove, Hrvati bi ga optužili da je beogradski plaćenik. Kao što vidimo, međutim, onda kada se o Hrvatima nije ništa moglo znati, pa ni docnije skoro sedam vekova, Srbi su imali svoje sudstvo. Ni Franji Račkom nije ništa poznato šta bi Srbi od daleko docnije pridošlih Hrvata mogli koristiti, kad su već oko Hrista imali svoje obeležje državne organizacije. Obrnuto, moglo mu je sigurno biti poznato, da su mu zemLjaci i sunarodnjaci, utopLjeni u srpske narodne običaje celokupno svoje bitisanje rukovodili načelima srpskog društvenog uređenja i srpske državne organizacije.
Nemačko delo „Naša znanja o ZemLji” (Alfred Kirchhoff: „Unser Wissen von der Erde” 1886., 1890.) potvrđuje sva ona tvrđenja koja kažu da su Srbi najstariji i najbrojniji doseLjenici na Balkanskom poluostrvu i veli: „Srbi su na Balkanskom poluostrvu najstariji doseLjenici i brojno najmoćniji. U VI. veku Srbi prodreše u Grčku, te su neki tamo i ostali”. I po ovoj tvrdnji, Srbi su na celih sto godina pre dolaska Hrvata bili jaki i vojnički organizovani, da su mogli preduzimati velike vojne operacije, pa se temeLjna fikcija u hrvatskoj „povijesti” nalazi već na prvom mestu u rečenici gde se kaže, kako su Hrvati dolaskom u nove krajeve naturili svoje ime i državnu organizaciju.
Politika i Pravda ne stanuju pod istim krovom. Da je to tako, svedoči slučaj austrougarskog ministra Venamijana Kalaja (Benjamin Kállay 1839. - 1903.), mađarskog Jevrejina, koji je pre svoga ministrovanja u svojstvu poslanika na beogradskom dvoru pokušao da što objektivnije napiše istoriju Srba. Mada iskreno priznaje da se ne može oteti sam sebi, i svojoj narodnosti, koja čini da u mnogim stvarima ne može biti potpuno objektivan, Kalaj je o starini srpskoga naroda nipisao: „Neka bude dovoLjno rečeno, da su se po ispitivanjima najboLjih slavenskih naučnika, svi slavenski narodi u prastaro doba po svoj prilici nazivali Srbima”. Kalaj zatim govori o srpskom kao najmnogobrojnijem živLju u Bosni i Dalmaciji do Splita. Dešava se, međutim, da Kalaj postane ministar za Bosnu i Hercegovinu, pa je njegovo istorijsko uverenje došlo u koliziju sa novim ministarskim položajem. Razume se da je u njemu prevladao političar, pa je Kalaj političar pod pretnjom robije zabranio čitanje svojeručno napisane „Istorije srpskog naroda”.
Kao neko nepisano pravilo proteže se jedna čudna nit kroz sve istorijske redove namenjene srpskom istorijskom saznanju. Tu tajanstvenu nit predstavLja neprestano nastojanje, da se pojam srpstva veže za geografski oblik dela srpskih zemaLja, koji se zove Srbija. Neka nevidLjiva tuđa ruka, zaklonila je mnogim našim istoričarima izvan malenog kruga Srbije vidik. I ko zna, neće li se istorijski vidik ovakvih naših istoričara klase onih koji su 1939. godine rešavali hrvatsko pitanje, sužavati usporedo sa događajima sve dotle, dok srpstvo ne iščezne. Takima srpstvo i može zahvaliti za svoju neprestanu nacionalnu dekadenciju. Na razvalinima takvih umova sazidane su Hrvatske svih boja, čija se egzistencija zasniva na nesuzbijenoj mašti rimokatoličke naduvenosti iz Hrvatske. Dok se na hrvatskoj strani likovalo u izmišLjanju kojekakvih hrvatski, dotle su se naše „veličine” zadovoLjavale napajanjem generacija –ne srpskom nacionalnom veličinom –već srpskom narodnom tragedijom na Kosovu. Tako je skoro cela naša istorijska hrana sastavLjena ne iz doba srpskoga sjaja, već iz biranih tamnih tačaka srpske prošlosti. Tu treba tražiti uzroke što je u srpskom narodu došlo do nacionalne zamorenosti i sklonosti odnarođivanju. Nešto malo građe što je posvećeno Dušanovom sjaju ili Nemanjićevoj slavi, ne samo što ne predstavLja dovoLjnu istorijsku registraciju toga velikog srpskog doba, nego je i obrađena ukalupLjenim profesorskim stilom, koji je donekle nepristupačan srpskim čitalačkim masama. Takva indolencija dobro je došla Hrvatima da što jače istaknu svoja „tisućgodišnja povijesna prava” na nepreporno srpski istorijsko-etnografski prostor.
Prvi vladalac srpskih zemaLja posle propasti Gota i Huna bio je Svevlad, čija se država prostirala većim delom Balkanskoga poluostrva, tako da je zahvatila pravac Balkanskih planina, severne Makedonije, Stare Srbije i Albanije, zatim Dalmacije sve do Trsta. Pošto u to doba još nije bilo ni pomisli o nekakvim Hrvatima, ime ovoga vladara jasno ilustruje njegovu narodnu pripadnost, a isti je slučaj i sa njegovim naslednicima, koji su se zvali istim imenima, kakvima su puna srpska sela i gradovi, ma gde se Srbi nalazili. Posle Svevladove smrti, koja pada oko 530. godine, nasledio ga je njegov sin Borivoj, koji je uzeo za prezime ime svoga oca i prozvao se Borivoje Svevladović. Njegova je vladavina donela učvršćenje srpstva od Jadranskog mora pa sve do utoka Save u Dunav. Još veću je vojničku slavu postigao Borivojev naslednik Strojilo I, koji je očistio sve srpske zemLje od preostalih Huna i Gota. Njegova je prestonica bila u Prehvali ispod Šarplanine. Za njegovo doba pada osnivanje grada Raguze, docnije prozvanog Dubrovnikom, od koga će postati prva pretežno srpska republika dubrovačka. Strojilo je poginuo u jednoj bici sa grko-rimLjanima nedaleko Skadra, gde su se Grci i RimLjani koalizirali sa zadatkom da likvidiraju Strojilovu snagu. Za vreme Strojilove vladavine udareni su temeLji dalmatinskim gradovima, među kojima Trogiru, Splitu, Krku, Rabu i drugima. Nasledio ga je njegov sin Svevlad II., koji kao i njegovi prethodnici nije mogao ni znati da Hrvati negde postoje.
Loza Svevladovića dala je više od 10 vladara, koji su vladali srpskim zemLjama sve do provale Avara u Ervopu. Mada su Avari kao narod tursko-mongolskog porekla predstavLjali za Evropu opasnost, oni nisu mogli izmeniti srpsku stvarnost Panonijeg, Dakije i ostalih srpskih zemaLja iz razloga, što su Srbi predstavLjali domorodsku snagu, kojoj su Avari, hteli-ne-hteli, morali nuditi saradnju. Da bi to lakše postigli, Avari su sobom doveli ostatke kaspijskih Srba, pomoću kojih su uspeli da ostvare jaču vezu sa Srbima. Za vreme Avara osnovana je, pored Panonske Srbije, i Dačka Srbija, koja se prostirala od karpatskih Babinih Gora, pa sve do Tise, Dunava i Crnoga Mora. Tada je uzet i naziv današnjeg Banata po imenu Bana, koje je avarskog porekla. Osnivanje Dačke Srbije spada u avarske pokušaje da stvori veze sa Panonskom Srbijom, kojom je vladao srpski knez Dobreta. Najzad su Avari poslali poslanike Dobreti da se pokori bez borbe, ali im je ovaj odgovorio: „Nema toga ko bi nas pod suncem mogao pokoriti. Naučili smo da gospodarimo drugim narodima, a ne drugih nad nama. Dokle god bude na svetu rata i mača, ovo će biti naš zavet!” Da li strah pred ovakvom porukom ili šta drugo, tek Avari su se okrenuli u levi polukrug i prešli na istočni deo Balkanskog poluostrva prema Vizantiji, koja je bila u to doba zauzeta ratovima sa Persijancima u Aziji. Dački su Srbi iskoristili ovu vizantijsku slabost, pa su sa jakom snagom prodrli preko Dunava i doprli sve do Soluna, gde su u zajednci sa Srbima, koji su već tamo živeli oko 560. godine osnovali Solunsku Srbiju.
Dok su se na jugu događali ovoliki pokreti, u Polapskoj Srbiji je Samko dovršio veliko organizatorsko delo.
Hrvatska istorijska teorija hotimično se ne zadržava na ovim velikim srpskim zbivanjima bez razloga, da ne bi morala pasti u protuslovLje i na taj način priznati Srbima prvenstvo na prostor, koji su Srbi davno pre dolaska Hrvata krvLju i znojem svojim zalivali, da bi ga zatim Hrvatima na temeLjima lažnog obećanja bratske vernosti ustupili i na taj način prekratili jedno poglavLje hrvatskog lutalaštva u potrazi za domovinom. Vešto skrojena hrvatska istorija, međutim, spominje, da su Huni provalom u Evropu povukli sobom i Slavene, što bi odgovaralo vremenski i okolnosno onoj našoj tvrdnji, da su Huni i nešto docnije Avari, povukli sobom ostatke kaspijskih Srba. Verni svojoj vekovnoj tradiciji neprestane negacije svega što je srpsko i njegova prošlost, Hrvati ne kažu da su to bili Srbi, već ih svrstavaju u pojam slavenskog suvlasništva, mada se pre VI. i VII. stoleća, osim za Srbe, ni za kakve Slavene nije znalo. Nemajući, doduše, kuda, hrvatska istorija onakog kova, kakva je psihološki pripremala događaje iza 6. aprila 1941., priznaje na jednom mestu („Hrvatski List” od 11. IV. 1939.), da su se pokoreni narodi podigli protivu Huna i da su ih u takozvanoj „bitci naroda” na reci Netadu negde u blizini Slavonije potpuno potukli, te da su se ovi oko 450. godine morali povući preko Karpata i nestati u južnoruskim stepama među svojim srodnicima. Povijest Hrvata ne bi bila dosledna sebi kada bi priznala, da su to baš bili Srbi koji su digli ustanak protivu Huna i oslobodili se njihovog jarma i saradnje. Jer, kako videsmo, propašću hunske vojske, dolazi do obnove srpske države i do osnutka prve srpske dinastije Svevlada i Svevladovića, a to baš oko 450. godine, kada se o Hrvatima nije moglo znati.
Međutim, „suvremena hrvatska povijest” radije će prećutati ime tih od Huna „pokorenih naroda” koji su digli ustanak, nego što bi izustila ime Srba.
Od interesa je jedna konstatacija Konstantina Porfirogenta, gde se kaže da su se oko vremena velikog avarsko-srpskoga previranja odvojila dva plemena Jezerci i Milinzi, koji su za vreme tih velikih narodnih pokreta doprli do Pelopeneza u Donjoj Grčkoj i tamo osnovali Peloponesku Srbiju, sa kojom su samostalno vladali oko 200 godina, ali su se na kraju odnarodili i pretvorili u Grke. Ovo je zanimLjivo zato što se zna, da se od Osijeka prema Vukovaru prostiralo veliko jezero koje se za rimskog doba po gradu Mursi (docnijem Osijeku) zvalo Mursansko jezero. Stanovnici oko toga jezera bili su Srbi, koji su bili ratnički jaki, a zvali su ih „jezercima”. Hrvati su, razume se, i na ove peloponeske Srbe bacili „povijesni laso” i u svojoj nezasitosti prisvajanja svega što je tuđe postavili teoriju o takozvanoj peloponeskoj Hrvatskoj koja, razume se, prevazilazi i fikciju o takozvanoj „Crvenoj Hrvatskoj”. Jer ih, kako videsmo, nije ni bilo, već su izmišLjene.
Kao što je slučaj sa hotimičnim zatajivanjem svega što predstavLja iskLjučivo srpsko istorijsko samovlasništvo, tako hrvatska „povijest” baca prekrivač preko avarskog slučaja jer veli, da su Avari došli u Evropu sa svega 20.000 Ljudi, ali da su ovi (vaLjda kao Hrvati!) vladali velikim teritorijama, pa čak i celokupnom Panonijom. PrikLještena, međutim, sa svih strana „povijest” je morala priznati, da su glavnu ratnu snagu Avara sačinjavali Slaveni (da nebi, razume se, morali reći Srbi) i najzad, da se ova avarska zemLja zvala „Avarsko-slavensko kraLjevstao” (Hrvatski List” od 13. IV. 1939). Ovo nije moglo biti avarsko-slavensko kraLjevstvo, već avarsko-srpsko, jer, u to se doba nije ništa znalo ni za ime Hrvata ni za njihovu fiktivnu Hrvatsku svih boja, a znamo da se prvi istorijski dokumenat o imenu Hrvata pojavLjuje tek 852. godine. Pošto se sve ovo dešavalo za vreme dinastije Svevladovića, nije teško prozreti hrvatsku „povijesnu” tendenciju, koja teži za tim, da ovo srpsko-avarsko kraLjevanje, ako ga je bilo, okarakteriše samo zato, da bi ga sada ili mogli prisvojiti, ili, u najgorem slučaju, podeliti sa Srbima.
Nedaleko spomenuh vladara polapske Srbije Samka (620. - 641.), koji je likvidirao avarsku snagu i prodro do Jadranskog mora. U to doba spada i velika seoba naroda, pa uzmemo li da su se Hrvati u to doba kao nepoznata skupina doselili u docnije nazvanoj Hrvatskoj i ako se za njih ni za 200 godina docnije nije ništa znalo, moramo se još jednom zapitati, šta su od svojih takozvanih vrlina mogli pozajmiti Srbima, kada su oni, evo, imali svoju državu i sve što jedan narod čini organizovanim.
Srpski otpadnici najviše su naneli zla svome narodu. Ime janičara nikada neće izumreti u sećanju srpskoga naroda. Ovde, međutim, treba naglasiti da Srbi nisu odlazili u otpadištvo samo prema istoku. Moglo bi se reći da su mnogo bili opasniji oni koji su išli u otpadništvo prema zapadu. Jer, dok su oni zatim sa istoka uništavali srpsku materiju, ovi su sa zapada vodili rat protivu srpske duhovne kulture. O tome ćemo se, međutim, pozabaviti u posebnom poglavLju. Ipak, na završetku ovoga dela, gde izravnavamo srpsku i hrvatsku prošlost do prvih tragova o imenu Hrvata i njihove tobožnje države da bi videli ko je dotle imao svoju prošlost, a ko ne, moram se dotaknuti neznatne figure Tadije Smičiklasa, pokatoličenog Srbina, koji je iza sebe ostavio istorijsko nedonošče „Povijest Hrvata”, za koju i sam u predgovoru na V. strani kaže, da ga u pisanju nisu rukovodila načela istorijske istine, koliko žeLja za zadovoLjenjem hrvatskih narodnih ambicija. I po tim principima napisana „Povijest Hrvata”, međutim, sadrži nekoliko nehotičnih priznanja, koja govore o Srbima kao vlasnicima zemLje na kojoj su Hrvati našli utočište. Tako Smičiklas na 175. strani i sam priznaje da o Hrvatima nije moglo biti ni reči na frankfurtskom saboru 823. godine, dok su južni i polapski Srbi zastupali interese svojih zemaLja i uzeli učešća u donošenju odluka o sebi i o drugim narodima Evrope. Materijal o starini srpske državne organizacije i srpskog narodnog imena izneo sam do doba kada se prvi put doznaje za hrvatsko
ime usporedbe radi, kako bi se jasnije ocrtale konture i veličina fundamenta na kojemu počiva srpska narodna prošlost, i tama koja za isto vreme obvija hrvatsko poreklo. Dakle, doba o kome su malo ili nikako pisali naši profesionalni istorijski monopolci, koji su, kao po nečijoj narudžbini, tu veliku prošlost srpsku precrtali, pa počeli sa srpskom istorijom negde oko IX. veka, ili oko 15 vekova iza prvih tragova o imenu Srba.

Sadržaj cele knjige možete preuzeti ovde: [You must be registered and logged in to see this link.]